اختلال اضطراب اجتماعی
یا فوبیای اجتماعی به عنوان یکی از اختلال های اضطرابی رایج، چیزی بیشتر از کمرویی شدید است و با ترس از رو به رو شدن با دیگران یا انجام فعالیتی در حضور آن ها شناخته می شود.
در موقعیت های اجتماعی، افراد مبتلا از این می ترسند که دیگران آن ها را به عنوان فردی مضطرب، ناتوان، آشفته یا گیج قلمداد کنند.
آن ها ممکن است به دلیل نگرانی در مورد اینکه دیگران متوجه لرزش دست ها یا صدایشان خواهند شد از صحبت در جمع بترسند یا ممکن است در زمان گفتگو با دیگران به دلیل ترس از آشکار شدن توانایی بیانی ضعیفشان، اضطراب شدید احساس کنند.
مبتلایان به هراس اجتماعی تقریباً همیشه نشانه های جسمانی اضطراب را (مانند، تپش قلب، رعشه، تعریق، ناراحتی معدی روده ای، اسهال، تنش عضلانی، سرخ شدن، لرزش دست ها) در موقعیت های اجتماعی ترس آور احساس می کنند.
شروع اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی معمولا در دوره نوجوانی شروع می شود و سن آغاز آن حدود سیزده سالگی است.
در این دوره و با شروع بلوغ و تغییرات در ابعاد مختلف بدنی تا اجتماعی، کودک دیروز خود را آماده ورود به جامعه و روابط اجتماعی می کند. او بایستی آمادگی انجام تکالیف متعددی را در خود ایجاد کند.
در این دوره از او انتظار می رود که علاوه بر کسب جایگاه اجتماعی مختص به خود به دنبال پذیرفتن مسئولیت های تازه نیز باشد.
با ورود نوجوان به دوره متوسطه و افزایش انتظارات از دانش آموز نوجوان، گاهی اوقات والدین با این نکته رو به رو می شوند که فرزندشان خیلی علاقه ای به حضور در جمع، تعامل با دیگران و پذیرش مسئولیت های اجتماعی ندارد.
علائم اختلال اضطراب اجتماعی در نوجوانان
گاهی اوقات نوجوان علی رغم بهره مندی از توانایی ها و ویژگی های مثبت از حضور در اجتماع و نمایش این مهارت ها در برابر معلمان، همکلاسی ها و حتی اقوام دور و نزدیک امتناع میکند و از هر ابزاری برای اجتناب از این دست چالش ها بهره می گیرد.
برای نمونه نوجوانی که علی رغم مهارت بالا در نواختن پیانو در کنسرت های گروهی غایب است و با ترس از خرابکاری و ناتوانی در اجرا، با هدف اجتناب از این تکلیف، چند روز مانده به کنسرت اقدام به ایجاد جراحت عمدی در دست خود می کند تا بهانه ای برای غیبت داشته باشد.
نوجوانی دیگر با تصور اینکه رفتارش عجیب به نظر برسد و یا ترس از اینکه پاسخ منفی به درخواستش از سوی جنس مخالف موجب آبرو ریزی و تمسخرش در حضور دیگران شود، از پیشنهاد دادن و ارتباط برقرار کردن با جنس مخالف اجتناب می کند.
یا دانش آموز نوجوانی که از ترس فراموش کردن پاسخ، اشتباه کردن، تپق زدن، سرخ شدن جلوی دیگران و ترس های این چنینی از ارائه کنفرانس و پاسخگویی به سوالات استاد و دبیر اجتناب میکند، همگی نمونه هایی از اختلال اضطراب اجتماعی نوجوانان هستند.
